Redakcja
Ze względu na temperament oraz budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką konstrukcję oraz są zwinne i szybkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, lecz mają też delikatniejszą sierść, przyzwoicie sprawdzają się w płonącym klimacie. Są to kobyły niezwykle efektowne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, odważnie mniej ruchliwe. Są także znacznie silniejsze oraz masywniejsze aniżeli konie gorącokrwiste.
Są potężne. Te konie używane są do cięższych prac rolnych czy transportowych. Nie są szybkie i nie muszą być – pracują najczęściej w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż czasami przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto posiadać koszulki jeździeckie. Sztampowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Twierdzi się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co przyciągające, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, jednak za to prawidłowiej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednak za to pociągnie za sobą wóz. Są też konie srokate, inaczej takie, które mają znaczące i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są wielkie płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach i powieściach są konie kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.
